کاوش موضوع درماتیت آتوپیک

درماتیت آتوپیک (atopic dermatitis; AD)، که همچنین با نام اگزمای آتوپیک (atopic eczema) شناخته می‌شود، نوعی التهاب طولانی‌مدت پوست است. درماتیت آتوپیک اغلب به سادگی اگزما نیز نامیده می‌شود، اما همین اصطلاح برای اشاره به درماتیت که گروه بزرگ‌تری از بیماری‌های پوستی است نیز به کار می‌رود. درماتیت آتوپیک همچنین منجر به خارش، قرمزی، تورم و ترک‌خوردگی پوست می‌شود. ممکن است مایع شفافی از نواحی آسیب‌دیده خارج شود که به مرور زمان غلیظ‌تر و ضخیم‌تر شود. درماتیت آتوپیک حدود ۲۰٪ از افراد را در برهه‌ای از زندگی تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری در کودکان خردسال شایع‌تر است. زنان کمی بیشتر از مردان به آن مبتلا می‌شوند. بسیاری از افراد با افزایش سن از این بیماری رهایی می‌یابند. با وجودی که این بیماری ممکن است در هر سنی رخ دهد، اما به‌صورت تیپیکال در دوران کودکی آغاز می‌شود و شدت آن در طول سال‌ها متغیر است. در کودکان زیر یک سال، ممکن است صورت و اندام‌ها و بخش زیادی از بدن درگیر شود. با بزرگ‌تر شدن کودکان، نواحی داخلی زانوها و چین‌های آرنج و اطراف گردن بیشتر درگیر می‌شوند. در بزرگسالان، دست‌ها و پاها معمولاً درگیر هستند. خاراندن نواحی آسیب‌دیده، اگزما را بدتر می‌کند و خطر عفونت‌های پوستی را افزایش می‌دهد. بسیاری از افراد مبتلا به درماتیت آتوپیک به تب یونجه (hay fever) یا آسم نیز دچار می‌شوند. علت آن ناشناخته است، اما تصور می‌شود که ژنتیک، اختلال عملکرد سیستم ایمنی، مواجهه با عوامل محیطی و مشکلات مربوط به نفوذپذیری پوست در آن دخیل هستند. اگر یکی از دوقلوهای همسان مبتلا باشد، احتمال ابتلای دیگری ۸۵٪ است. کسانی که در شهرها و آب و هوای خشک زندگی می‌کنند، بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند. قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص یا شست‌وشوی مکرر دست‌ها نشانه‌ها را بدتر می‌کند. اگرچه استرس عاطفی ممکن است نشانه‌ها را بدتر کند، اما علت آن نیست. این اختلال مسری نیست. تشخیص معمولاً بر اساس علائم، نشانه‌ها و سابقه خانوادگی انجام می‌شود. درمان شامل اجتناب از مواردی است که وضعیت را بدتر می‌کنند، تقویت سد دفاعی پوست از طریق مراقبت از پوست و درمان التهاب زمینه‌ای پوست. از کرم‌های مرطوب‌کننده برای کاهش خشکی پوست و پیشگیری از شعله‌ور شدن AD استفاده می‌شود. از کرم‌های ضدالتهاب کورتیکواستروئیدی برای کنترل شعله‌ورشدن بیماری استفاده می‌شود. همچنین در صورت مؤثر نبودن اقدامات دیگر، می‌توان از کرم‌های حاوی مهارکننده‌های کلسی‌نورین (calcineurin) (تاکرولیموس (tacrolimus) یا پیمکرولیموس (pimecrolimus)) برای کنترل شعله‌ور شدن بیماری استفاده کرد. برخی از قرص‌های آنتی‌هیستامین (antihistamine) ممکن است به کاهش خارش کمک کنند. مواردی مانند مایت موجود در گرد و غبار خانگی (house dust mite)، استرس و عوامل فصلی معمولاً آن را بدتر می‌کنند. فوتوتراپی (phototherapy) نیز ممکن است در برخی افراد مفید باشد. آنتی‌بیوتیک‌ها (از طریق خوراکی یا موضعی) معمولاً مفید نیستند، مگر اینکه عفونت باکتریایی ثانویه وجود داشته باشد یا فرد حال خوبی نداشته باشد. حذف برخی مواد از رژیم غذایی برای اکثر افراد مزیتی ندارد و فقط در صورت مشکوک بودن به آلرژی غذایی مورد نیاز است. موارد شدیدتر AD ممکن است به داروهای سیستمیک مانند سیکلوسپورین (cyclosporin)، متوتروکسات (methotrexate)، دوپیلوماب (dupilumab) یا باریسیتینیب (baricitinib) نیاز داشته باشند. نام‌های دیگر این بیماری عبارتند از «اگزمای نوزادی» (infantile eczema)، «اگزمای فلکسورال» (flexural eczema)، «خارش بسنیه» (prurigo Besnier)، «اگزمای آلرژیک» و «نورودرماتیت» (neurodermatitis).... بیشتر در ویکی پدیا